آلبوم مانترا با تکنوازی پیانو منتشر شد

آلبوم مانترا با تکنوازی اثر سام اصفهانی ـ آهنگساز و نوازنده ـ آلبوم تکنوازی پیانو را به نام «مانترا» آهنگسازی و نوازندگی و نشر ماهور آن را منتشر کرد.

سام اصفهانی درباره‌ این آلبوم توضیح داده که «مانترا» پس از «ماندالای درون»، دومین تجربه‌ی شخصی‌ام در قالب انتشار مجموعه‌ای برای سولوی پیانوست؛ اصواتِ راویِ دنیای درونی من با خاستگاه شرق و غرب، این بار در مقطعی‌ تازه و نگرگاهی متفاوت از حیث زمان و زیستن می باشد.

او در ادامه افزود: مجموعه حاضر شامل شش قطعه برای ساز پیانو است. در نگارش این قطعات ضمن بهره‌مندی از اصول کُمپوزیسیونِ موسیقی غربی و علمی، از مصالح موسیقیایی، رنگ و بیان موسیقی ایرانی به طور عامدانه‌ای استفاده شده است، اما این رویکرد با آنچه در بیان عامیانه پیانوی ایرانی خطاب می‌شود، بنا بر سلایق و دلایل شخصی و البته فنی، به دور است.

آهنگساز آلبوم «مانترا» گفت: سه قطعه اول که پیشوَند «پانوراما» دارند، در واقع دنباله پانوراماهایی هستند که اساس آنها در مجموعه اول پایه‌ریزی شده است؛ قطعاتی که در آنها از الگوهای تماتیک یا ریتمیک موسیقی ایرانی (شامل ردیف دستگاهی، مقامی و محلی) به طور مسقیم بهره گرفته شده است؛ به طور مثال قطعه شماره ۱ (پانوراما گَردانیه) از گوشه نوا، قطعه شماره ۲ (پانوراما گیلانه) بر اساس آواز دشتی و موسیقی گیلان زمین و قطعه سوم (پانوراما پاوَموری) بر اساس یکی از مقامات مجلسی و باستانی تنبور به همین نام است و در واقع مرثیه‌ای است سوزناک در غم عزیز از دست رفته است. (این قطعه پس از حادثه تلخ زلزله کرمانشاه ۹۶ نگاشته و به آسیب‌دیدگان این واقعه هدیه شده است.)

انتصاب پیشوند پانوراما بر اساس قطعات

او همچنین یادآوری کرد که انتصاب پیشوند «پانوراما» بر این دسته قطعات، اشاره بر تصاویر کشیده در عکاسی دارد که درواقع کنایه‌ای است به کشیدگی زمان. اما سه قطعه بعدی (والس کولی، به خاطر آفتاب یکشنبه و مرثیه‌ای برای درخت) قطعات لیریک و تغزلی برای پیانو هستند که رویکردی غیرمستقیم به اِلِمان‌های موسیقی ایرانی وجود دارد.

عنوان مانترا به نگرش شرق می باشد

اصفهانی درباره انتخاب نام آلبوم نیز گفت: انتخاب عنوان «مانترا» علاوه بر شوق من به نگرش شرق و ارتباط معنایی با فضای موسیقی حاضر، کنایه‌ای است از اصواتی که اندیشه را به مقصد رهایی رهسپار کنیم. «مانترا» در ریشه سانسکریت، از دو بخش «مان» به معنای فکر کردن و «ترا» به معنای آزاد شدن است. در فرهنگ شرق توالی مکرر این آوا یا کلمه با صوتی مشخص در مراقبه، امواج مغز را به سطح خلسه‌وار آلفا می‌رساند و ذهن مشوش را به فراغتی مسکوت بدیل می شود.